Allen-Allen Europeia

José Bechara xoga coas desordes e as marxes ata chegar a un interesante estado de suspensión. De mirada eminentemente pictórica, é certo que esa condición dáse a partir dunha sorte de conexión espacial, de diálogo co contexto que lle rodea. Nas súas instalacións escultóricas, traballa co peso, coa escala, co equilibrio e coas estruturas, aínda que nos seus traballos máis recentes —xa sexa en pezas de gran tamaño ou de pequena escala— introduciu a gravidade e a lixeireza, características que xa estaban latentes pero resultaban máis invisibles. Esa sorte de azar desobediente caracteriza tamén as súas pinturas, máxime nas que realiza un proceso de oxidación que nos conduce á abstracción. A partir dunha serie de capas de aceiro de diferente espesor que sela sen pincel para posteriormente mollalas, deixa que o tempo cobre protagonismo e actúe. Así, constitúense os matices, os xestos que tornan artístico o proceso. É por tanto a pintura un lugar para a agresión, un xesto de tempo —como cando reutiliza superficies de coiro branco procedente de peles de vacas ou bois que descobren unha textura capaz de rexistrar o paso do tempo a partir da vida chea de marcas destes animais a modo de proxección pictórica—, unha transformación. Esas tensións entre liñas, forzas e baleiros dominan tamén os seus debuxos, dunha gran presenza física á vez que de aspecto inacabado, abrazando o carácter de manualidade que o afasta, paradoxalmente, da súa herdanza minimalista.