arte

Verónica Moar é ceramista e artista multidisciplinar. O seu é un traballo poético, que respecta o oficio. Un traballo que busca o esencial, pero que conta historias, dun modo moi narrativo, talvez porque procede do mundo das letras e por iso aplica unha sorte de linguaxe persoal, que se enmarca no vivido, na memoria como punto de partida. Exposicións súas como Lítica reúnen o artesanal, o poético-narrativo e o performativo, tres características apegadas á súa traxectoria na cerámica creativa, para conformar unha reflexión sobre as fronteiras actuais da cerámica como material pero tamén como recurso expresivo. Apegada a interpretar a paisaxe como materia e como forma, Verónica Moar tómao como punto de partida, pero tamén de chegada, abrazando Galicia como laboratorio natural.

Cunha obra de carácter conceptual, dende finais dos anos noventa o traballo de Hamilton tivo como fío condutor a reflexión e cuestionamento dos conceptos de traballo, desenvolvemento económico, mito e historia no contexto das últimas décadas en Chile, en particular do período coñecido como post-ditadura. A modo dunha «arqueoloxía do neoliberalismo» a súa obra e o seu pensamento visual poderían entenderse como un retrato poético dos complexos procesos económicos e culturais que sufriu Chile -e tantos países ao redor do mundo- nas últimas décadas, baixo o influxo e crise do sistema de mercado. O seu interese polo económico e o consumo como revisión crítica da historia e do presente, acompáñase dun incuestionable coñecemento da historia da arte e as súas derivas, o que supón un gran enriquecemento para a súa extrapolación plástica. O seu traballo sitúase na intersección da pintura, a escultura, a instalación e a arquitectura, proxectándose entre o material e o ilusorio, o social e o doméstico, o político e o poético, o ornamental e o monumental, o público e o privado.

A de Santiago Giralda é unha pintura complexa, móstranos algo inabarcable, non accedemos á totalidade dunha paisaxe da que nunca saberemos o seu tamaño real. A imaxe dada, apropiada do contexto do real, unicamente deixa pistas do que se nos conta, funcionando como unha fisura ou indicio. Os seus traballos, saturados de información, non tratan de describir un acontecemento senón de revelalo para que este sexa escrutado polo espectador, que debe permanecer atento aos múltiples códigos que da súa obra despréndense. Tamén xoga co espazo baleiro, a partir de fisuras, chorretóns ou presentando o soporte en cru coma se se tratara de evidenciar a sensación de fragmento. Indaga así na correspondencia complexa entre o que se ve e como se ve, o visible fúndese co inaccesible, co misterio. Como unha construción sempre inacabada, Giralda asume a súa obra como interface, como pantalla entre o real e o virtual. É algo que se potencia, como neste caso, no pequeno formato, no papel, onde se resolve aínda máis enigmático, con pequenos puntos cromáticos e detalles que nos conducen a outras realidades. Pese ao detalle, todo resulta afastado, non se trata de mirar a imaxe senón a través dela.

Pintor, escultor e gravador, o traballo de Eduardo Arroyo é estilisticamente próximo aos presupostos da arte pop e a chamada Nova figuración. Interesado por recoller os tópicos e costumes do español, sinalou con ironía e humor varios dos denominados acenos de identidade do país. Os seus inicios co gravado datan da década de 1960, cando comeza a estudar técnicas como a litografía, a punta seca, o augaforte, o linogravado, a augatinta ou a xilografía. O seu estilo é recoñecido polo uso de cores vivas e planas, a sintetización das formas e a ausencia de perspectiva espacial. No cartel realizado para o mundial de fútbol de 1982 podemos apreciar algúns destes trazos: a mirada analítica, as formas silueteadas, a precisión e sobriedade e a integración da cor como elemento determinante para chamar a atención sobre o conxunto. En El portero vemos a un home de costas, cuxa silueta domina por completo a imaxe, mirando cara a un horizonte que se nos sitúa fóra de plano e ataviado cunha indumentaria que non parece a habitual nos equipamentos de fútbol. Xérase entón unha sutil contradición entre o título e a imaxe: mentres o texto sitúanos claramente no contexto do mundial de 1982, a figura fai referencia á soidade do porteiro mentres o xogo está a ser desenvolvido no resto do campo, á vez que o primeiro plano das súas costas referencia o seu papel crucial no partido.