Europa

Un dos conceptos orixinais que estivo sempre presente nos traballos da portuguesa Mónica Capucho é a palabra, que utiliza para resaltar os elementos visuais que coexisten nas súas composicións xeométricas compostas por raias, reixas ou cadrados. Estas frases repetidas son utilizadas para subliñar as imaxes representadas. As expresións resáltanse sobre superficies con calidades variadas, brillantes, opacas, lisas ou con texturas, como se pode intuír sobre a superficie en branco da obra Intuitive Tridimensional Form, na que artista busca un vínculo entre a imaxe e a palabra, onde unha transfórmase en texto e a outra se visibiliza, reflexionando sobre o papel da construción da propia pintura.

Este arquitecto e deseñador italiano colabora con empresas tanto do sector do mobiliario como o da moda, ademais de ocuparse do deseño de produtos. Introduciuse no mundo da iluminación revolucionándoo, creando lámpadas-escultura que con elementos bidimensionais creaban volumes tridimensionais, como se advirte na lámpada Bourgie, que supón un notable exemplo de deseño na iluminación moderna. Esta creación foi producida pola firma italiana Kartell, onde a creación parte da investigación nos procesos estéticos e produtivos relacionados co deseño industrial. Con esta liña búscase xerar obxectos que formen parte da paisaxe cotiá, facendo revivir unha lámpada de mesa clásica, con elementos contemporáneos e cunha estética barroca e algo irónica de reminiscencias pop. O seu deseño fai que se adapte perfectamente tanto a ambientes clásicos, modernos ou rústicos.

Este deseñador industrial alemán é un dos personaxes craves no deseño funcionalista, levando á marca Braun ao racionalismo, que pronto se converteu no que caracterizaría e identificaría a todos os seus produtos. O seu estilo sobrio nútrese da corrente estética Gute form, que predica un deseño libre de adornos. Ao mesmo tempo é considerado unha influencia esencial para Jonathan Ive, xefe de deseño da compañía Apple. Para Rams todo bo deseño é innovador e a súa finalidade primordial é a súa utilidade, pero sen faltarlle beleza. O secador de pelo HLD 4 (1970) simplifica a estrutura do produto e prepárao para expresar claramente a súa función mediante a intuición do usuario, distinguíndose pola súa austeridade á vez que fomentando un lugar de expresión para o consumidor co seu xogo cromático.

Nas obras de Rita Magalhães nada resulta espectacular. No fondo, do que se trata é de reconstruír unha serie de memorias a partir de obxectos e de tempos cargados dunha vida recitada desde a nostalxia do perdido. Nas súas fotografías eterniza o momento no que poderiamos definir como estratexia de intensificación da realidade. O xesto máis leve deixa de ser rutina para mostrarse como momento ou acontecemento case encantado. Porque o que nos propón Rita Magalhäes é unha viaxe íntima, á maneira do máis puro interior holandés, ese que se debuxa entre limiares, con figuras fráxiles e solitarias que, con todo, e a pesar da súa aparente intimidade e recollemento, semellan estar nunha estudiadísima preparación. Esa atractiva ambigüidade resulta obvia nas súas series in door Amélia ou Intimacy, auténticas reconstrucións dun imaxinado pasado. Os referentes pictóricos son indubidables. Tamén ese afán por mostrar o cotián desde o refinamento sensual máis sinxelo. Rita Magalhäes conxela os momentos para capturar o pequeno detalle, envolvido nun particular aire de melancolía. Cada foto é un xesto, unha anécdota que se revela non só na acción da figura senón no estudado espazo, na escena. Nesta conxunción é onde intuímos unha inclinación polo Vermeer tardío, capaz de dominar unha luz lateral que atravesa o espazo e de matizar a perspectiva. Espellos, ventanas, sombras, reflexos... mergúllannos nese tempo detido, nunha espiral de temporalidade que nos domina.