Albano Afonso. Em Estado de Suspenção

Albano Afonso presenta unha serie de móbiles suspendidos no aire compostos por obxectos como vasos de bronce, cristais, unha caveira espellada…, elementos que viran debaixo de si mesmos, fundíndose con feixes de luz proxectados nas paredes. O título da mesma exposición Em Estado de Suspenção refírese á colocación destes obxectos, pero tamén a como a nosa mirada exponse a un abismo horizontal, a un problema de equilibrio, como as súas esculturas móbiles. Porque estes conxuntos escultóricos colgados do teito de Appleton son naturezas mortas, xénero imprescindible da historia da pintura figurativa que, paradoxalmente, lévannos a unha abstracción moi mental. Porque a partir dunha atmosfera misteriosa, xorde um caleidoscopio inesgotable de reflexos e sombras, que nos conducen a un abismo.

Por unha banda, advertimos fragmentos do corpo do artista, como as súas mans, que permiten xogos de sombras que lembran ás sombras chinescas da nosa infancia, evocando paxaros ou cans. Por outra, unha serie de cristais minerais que son en si mesmos outra natureza construída con cristais cos que salienta o seu interese polo reflexo e a luz. Noutros casos, este equilibrio ironízase cunha serie de pesos. A imaxe fíltrase e esfúmase. Todo iso saliéntase coa proxección de luces de cores que xeran á súa vez outros encadres, como sucede en moitas das súas series fotográficas, como cando fragmenta o seu propio estudio para agochar disimulados autorretratos, suxeridos tras a luz dos flashes das fotografías e insinuados a través de fragmentos do seu corpo, recurso que domina tamén estas esculturas móbiles, que crean unha performatividade cinética e sonora, provocando suspense e contemplación, ao mesmo tempo que suscitan unha reflexión sobre o mundo substancial e o universo existente máis aló da materia.

En Em Estado de Suspensão a nosa mirada asume unha vertixe que se apodera da experiencia en todo momento. Xérase entón unha estraña situación especular, convertendo a paisaxe nunha especie de paraíso misterioso, algo propio do traballo de Albano Afonso, sempre seducido polas historias que nos chegan borrosas e retratan o indicible, coa cor como acontecemento modulado na inestabilidade, aprehendendo o mundo na súa dimensión flotante. Porque para Albano o mundo non é unha sorte de debuxo preciso senón unha revelación da súa potencia pictórica, dando paso ás posibilidades da mirada como relato, como experiencia, xerando fisuras na percepción a partir dun obsesivo xogo coa luz e coas formas que desbordan a súa propia condición.

David Barro. Comisario.