DARDO Instituto do Deseño e das Artes Contemporáneas

arte

 

A Coruña, 1978 

Artista e ceramista

Nordés

Porcelana, pigmentos cerámicos e cabo de esparto/medidas variables

Esta obra forma parte dun conxunto de pezas que configuran o proxecto Portas do mar realizado en 2021. O seu título, Nordés, fai referencia ao vento característico do clima atlántico pero a obra remite principalmente á comunicación. As pezas que a compoñen conteñen as marcas dos mariñeiros, "marcas poveiras", un sistema de comunicación visual empregado polos pescadores de Póvoa de Varzim (Portugal) durante séculos. Ademais, a través da apropiación desta escritura primitiva, as siglas do nome propio da ceramista transfórmanse en remo, gaivota e anzol reproducidas a man, como un esgrafiado, sobre a porcelana.

 

Santiago de Compostela, 1971

Artista

Class of the 2013

Pancartas de lona plástica impresas. 500x85 cm

Suso Fandiño revisa algunhas das correntes e imaxes icónicas da historia e a historia da arte para reinterprelas, outorgando sempre novos significados que esconden unha lectura irónica, humorística e crítica. Emprega o apropiacionismo, a seriación, a idea do cómic e a cultura de masas creando imaxes nunha primeira ollada afables que cando observamos por segunda vez esconden mensaxes, reflexións e críticas sobre a sociedade contemporánea. Con ironía, Fandiño utiliza o texto e imaxes instituidas dentro diso que denominamos "contexto da arte" para destilar novas posibilidades e sentidos metafóricos sobre a figura do autor e a súa relación co espectador. Nunha primeira mirada o seu discurso parece fácil, mesmo obvio, pero é nesa pretendida obviedade onde configura a súa radicalidade ante un sistema demasiado correcto. 

 

Valencia, 1993

Artista

Serie Paisajes

Arxila a baixa temperatura bruñida. 12x9 cm

A práctica de Mar Ramón Soriano repousa a atención no comportamento dos obxectos cotiáns en relación ao corpo e ao espazo doméstico. Neste sentido, tamén reivindica unha mirada atenta ao que sucede ao seu redor, reflexionando a través da arte sobre cuestións como o xénero, a fraxilidade ou as relacións entre o individuo, a sociedade e o fogar. O téxtil e a cerámica pronúncianse como os principais materiais do seu traballo, expondo unha ensamblaxe continua entre opostos que acariñan as súas calidades. Volumes, tensións, o duro e brando, xogos e experimentacións formais entre diversos elementos forman parte da metodoloxía de traballo da artista. Con esta peza aproxímanos á terra, xerando unha sorte de paisaxes de arxila que debuxan distintos horizontes e volumes. Visualmente, contemplando a obra poderiamos pensar en movementos como o expresionismo abstracto e a pintura de campos de cor, pero o formato de contidas dimensións, a transposición de elementos escultóricos como o barro ao plano bidimensional ou a sensualidade da paleta cromática apoian outros intereses, centrados na exploración de sensacións táctiles desde un imaxinario intimista.

 

Sevilla, 1934. Artista.

Debuxos sobre portadas de DARDOmagazine

Poucos artistas foron tan insistentes á hora de perseguir a imaxe. Nas súas obras, a imaxe sempre será a imaxe e o seu dobre, o positivo e o seu negativo, a dobrez ou o seu desdobramento. Os xogos
esaxerados, as negacións iconoclastas, a orde desordenada e unha condición neobarroca caracterizan un traballo que é un interminable crebacabezas. Porque Luis Gordillo é un equilibrista das formas,
moitas veces desde o humor, como no caso dos seus debuxos para as portadas de Dardomagazine.

 

Barcelona, 1969

Artista

Luis Seoane entrando en el templo a latigazos

2016. Acrílico sobre lenzo. 24x24 cm

Vítor Mejuto pinta dun modo firme seducido polos seus «lugares», cuxo repertorio soubo ampliar para asumir os doutros e indagar reflexivamente sobre eles. Se preguntamos sobre os seus referentes, podería desdobrar a súa lista e comezar citando innumerables artistas entre os que seguramente se escoitarían nomes como o de Frank Stella, Palazuelo, Mondrian ou Josef Albers. As súas pinturas son como símbolos gráficos, liñas e cores cosificadas sobre o papel compondo imaxes próximas ao deseño. O material remítenos ao táctil, permite ao espectador escudriñar o rastro do pincel e a retícula que define o debuxo.

 

Santo André, Brasil, 1968

Artista

Réquiem por uma montanha II

O de Sandra Cinto é un traballo que abraza o afectivo, deses que entenden que o revolucionario non debe chegar desde a violencia senón desde o respecto. Seguramente ese é o verdadeiro lugar da arte e por iso a artista propón unha viaxe sobre o presente, universal e individual, expandido aínda cando a súa dirección é cara a dentro. De aí esa sensación abismal. A paisaxe ofrécesenos como desposesión e a súa inmensidade convoca unha nostalxia indescritible. As imaxes flotan como ruínas da memoria, convidando a penetrarse na beleza do inconmensurable dunha paisaxe desprovista de figuras, como na pintura romántica. Nesa liña sitúase Réquiem por uma montanha, a partir dun branco e negro que ademais de centrar a nosa mirada nas cuestións gráficas do debuxo, proxecta unha sorte de loito na paisaxe. É nese sentido que retoma tamén os abismos románticos, que lonxe de mirar cara abaixo convidan a voar. O debuxo urde a trama dun relato, que convoca o político desde o poético e posiciónase ante a tristeza que lle provocan certas actitudes políticas que proxectan medo para evitar o avance social, xa sexa nas súas pinturas, en fotografías como a serie A Travessia difícil Après Géricault –tamén presente na Col. Fundación DIDAC– ou no soporte duns libros que para a artista teñen ás na súa capacidade de expandir o coñecemento.

 

Lisboa, Portugal, 1966

Artista

Triste Plaisin (Roma)

2007. Debuxo bifronte, 61x47 cm

 

Figueira de Castelo Rodrigo, Portugal, 1961

Artista

Pele

Resina, latón, tea e pintura de esmalte. 147x6,5x4,5 cm

Baltazar Torres crea mundos dentro doutros mundos. O fai coa axuda do humor e a ironía como elementos desencadeantes dunha reflexión crítica. Pioneiro na denuncia das catástrofes ambientais, Baltazar Torres representa a irresponsabilidade da humanidade como multitude e sinala como a nosa relación coa contorna abandonou a contemplación e o benestar para centrarse na voracidade dos intereses económicos. Nas súas primeiras paisaxes industriais, esculturas minimalistas de principios dos anos noventa, xa reflectía as acumulacións dos detritos mergullados para construír cidades imaxinarias de formas insólitas. Máis tarde, constrúe diminutos escenarios que falan da deshumanización, a perda de identidade, a velocidade, o artificial, o impacto ambiental e o desenvolvemento insustentable do noso sistema produtivo e un consumo excedido. A deforestación, a acumulación de lixo ou o progreso e as infraestruturas esaxeradas, contrastan con moitos dos seus personaxes, que pasivamente contemplan a vida coma se os problemas fosen irreversibles, como o personaxe da súa obra Pele, convertido en estrada.

 

São Paulo, Brasil, 1967

Artista

Cangahy

Nas súas obras Caio Reisewitz procura reflexionar sobre a deterioración do espazo natural e como o ritmo no que avanza e evoluciona a sociedade actual non ten en conta a presenza da natureza nese proceso. A súa mirada, case sempre frontal e sobria, foxe de calquera indicio de exuberancia e beleza sublime, buscando o lado difícil, menos amable, da imaxe na súa relación co espectador. En Cangahy prodúcese unha mestura de paisaxes e tradicións elaborada a través da colaxe fotográfica. As colaxes descobren as miserias da ilusión e funcionan como mentiras tornadas verdade, como enganos descubertos. É coma se un punto de inflexión atravesase o universo artístico de Caio. Pequenas caixas conteñen unha obra eminentemente neobarroca, onde o motivo da paisaxe desbórdase e chega a unha extremosidade que violenta a imaxe, chea de cortes, fisuras e trucos que deixan ver voluntariamente as cicatrices da colaxe. Este aspecto manual, de aparencia espontánea, torna a escena densa, chea de pregos, superposicións e perspectivas distorsionadas, xogos de escala, tensións e quebros.

 

1957, Cambados

Escultor

Valada

Granito «Negro Galicia»

A historia da arte en Galicia ten a súa orixe nas rochas gravadas, para continuar esa condición pétrea desde a Idade Media ata hoxe. Pero tamén ten unha raíz profunda nas formas da arte popular, desde onde se manifesta a sensibilidade, o gusto estético do noso pobo. Son formas que persisten, independentemente de que en períodos de esplendor incorpórense formas de estilo máis universais, como ocorreu no Románico ou no Barroco, ou máis recentemente co Minimalismo. Estas formas populares son ás veces arrastres subconscientes, pero tamén posturas decididas de autoafirmación do propio, coma no caso de Manolo Paz, que proxecta as súas esculturas desde unha sorte de memoria ancestral que gardan un sabor colectivo, ademais dunha beleza extrema e natural. No seu traballo sempre predomina unha condición primixenia, que resulta evidente na expresividade dos seus conxuntos escultóricos pero tamén no pequeno formato, que nos remiten a muros, a cruceiros, ás formas megalíticas, á arquitectura popular ou mesmo ao mar.

Páxinas