deseño gráfico

Xosé María Torné é deseñador e asesor en comunicación e mercadotecnia, director e fundador da empresa de deseño Torné y Asociados. É o responsable da imaxe da bandeira de Nunca Máis, símbolo das protestas polo desastre ecolóxico do Prestige no ano 2002. A plataforma Nunca Máis esixía a declaración de Galicia como zona catastrófica e a dotación de orzamento para paliar os danos que, a todos os niveis, foron causados pola vertedura. A imaxe deseñada por Torné emprega a bandeira de Galicia, substituíndo a súa habitual cor de fondo por un negro que alude ao loito. Superposto, o lema de «Nunca máis», resaltado en letras brancas, termina de ilustrar de maneira radical e contundente a traxedia de todo un territorio. O deseño, que destaca pola súa forza e rotundidade, foi capaz de expresar a dor e a morte metafórica de Galicia, do seu sistema económico e social, servindo como abandeirado gráfico das accións e esixencias da plataforma.

Recoñecida polos seus carteis asociados ao rock clásico e ao movemento psicodélico, Bonnie MacLean foi un dos grandes nomes presentes no deseño dos anos sesenta, artista chave dese momento histórico que, a pesar de realizar unicamente 32 carteis, fíxoo para concertos memorables de The Doors, Hendrix, Led Zeppelin, Pink Floyd ou The Who. O seu estilo, inspirado no Art Noveau e na caligrafía lettering, conseguiu diferenciarse do de outros cartelistas do momento ao xogar coas formas orgánicas e imaxes con lixeiras tinguiduras fantásticas e místicas, nas que o rostro adoitaba aparecer de modo recorrente. Na proposta que fai para o Teatro Filmore aprécianse algunhas destas características, aínda que reduce nesta ocasión a escala cromática e suprime a figuración apostando por un xogo perceptivo similar ás propostas visuais da arte óptica. Co paso do tempo, os seus carteis convertéronse en icónicos e inclúense en coleccións de museos como o Museo de Brooklyn, os Museos de Belas Artes de San Francisco, o Museo de Arte Moderna de San Francisco e o MoMA de Nova York.

Recoñecido principalmente como escultor, a obra gráfica de Eduardo Chillida compón unha das súas caras máis descoñecidas pero igualmente interesantes. Entre outros, realizou traballos de ilustración, deseño de carteis e logotipos. A súa faceta como comunicador respondía sobre todo a encargos de diversa índole por parte de institucións, onde foi capaz de transmitir as mensaxes demandadas mantendo os valores e rigor do seu traballo escultórico. Unha das súas pezas máis destacadas foi o deseño do cartel para os Xogos Olímpicos de Múnic en 1972, realizado sobre papel litográfico. Nesta imaxe percíbese o interese pola exploración da liña, o volume e o concepto de baleiro, xoga cos espazos e os contrastes rotundos conducindo a mirada cara arriba e cara abaixo. Expón así unha construción dinámica onde dialogan o orgánico e o xeométrico. A sobriedade da súa linguaxe plástica aparece vinculada á súa obra gráfica coma se fose unha extensión das súas esculturas, aínda que suprimindo o uso da perspectiva. Outro dos seus acenos de identidade é o uso exclusivo do branco e negro como resposta a un pretendido interese por analizar o comportamento dos elementos no espazo e as formas que van debuxando os propios ocos.

Deseñador gráfico, fotógrafo e debuxante, América Sánchez formouse de modo autodidacta cunha influencia marcada polo Estilo Tipográfico Internacional. Defende un traballo a man alzada, sen o emprego do computador, onde a experimentación e a diversidade de disciplinas concedan riqueza aos recursos gráficos, que pousan en moitas ocasións a mirada na cultura popular e as necesidades sociais. A portada do LP de Misa Criolla denota a súa inclinación por un grafismo plástico e áxil e unha combinación cromática e formal rotunda acorde cos ritmos da creación de Ariel Ramírez.