Deseñadora gráfica que valorou a tipografía e espremeu as súas posibilidades en moitos dos seus carteis. Tras estudar na escola de deseño de Zúric abre o seu propio estudo con Siegfried Odermatt en 1968. Pouco despois corromperá o estilo tipográfico internacional ao desenvolver formas máis caóticas e desaliñadas e ao traballar a cor e a tipografía dun modo máis arriscado e próximo ao amencer posmoderno e comezará unha ruptura coas tradicións que asentará o deseño suízo. Comeza así unha aventura tipográfica que desembocará no uso das novas tecnoloxías dixitais e abrirá novas posibilidades formais. Este cartel foi realizado con motivo da celebración da regata anual de Kiel (Kieler Woche), o evento de vela máis grande do mundo, en Alemaña en 1990. Aquí intúense algunhas das características do seu estilo visual, dominado pola potencia da cor e a forma, o uso da xeometría e o desafío ao plan de retículas convencional. Tamén destaca a integración do texto entre o resto de elementos, outorgando dinamismo á composición. Os seus xogos visuais constitúen un referente para o deseño a partir dos anos 80.
O estudio MuirMcNeil céntrase na exploración de métodos sistemáticos e xenerativos en deseño tipográfico, deseño gráfico e imaxe en movemento. Mestres do impredicible, a súa achega no deseño do n.º 94 da revista Eye é un exemplo representativo. Esta portada e contraportada son unha das 8000 pezas numeradas diferentes de ilustracións impresas dixitalmente nunha máquina HP Indigo 10000, en Pureprint e usando HP Mosaic, un programa que permite a impresión de data variable baseada nun só arquivo vectorial «semente». Mosaic permite cambiar o tamaño, rotar e cambiar a paleta de cores da ilustración, recortando para que cada arquivo de portada sexa único. MuirMcNeil conxugan o misterioso e o matemático, o experimental e o ilexible, cuns deseños tan preto dos carteis que Wim Crouwel realizará para o Stedelijk Museum como da pintura cinética de Eusebio Sempere. Paul McNeil é un prestixioso deseñador tipográfico e teórico. Entre as súas publicacións, destaca The Visual History of Type (2017). Foi director do MA Contemporary Typographic Media no London College of Communication. Hamish Muir foi coeditor da revista de tipografía Oitavo (1986-92), cofundador do estudio de deseño gráfico londiniense 8 vo (1985- 2001) e profesor no London College of Communication de 2001 a 2019.
Editorial Losada (Biblioteca clásica y contemporánea).
Editorial Losada foi o primeiro gran armazón empresarial do libro en Latinoamérica. A aposta de Gonzalo Losada ao abandonar Espasa- Calpe e emprender esta aventura levándose con el a Guillermo de la Torre e Attilio Rossi, foi grande e Editorial Losada foi unha tribuna imprescindible do pensamento republicano español, chegando a editar toda a obra literaria da Xeración do 27 e sendo coñecida como a «editorial dos exiliados». Editorial Losada apostou por importantes deseñadores, desde Attilio Rossi a Silvio Baldessari, que foi probablemente o ilustrador de libros máis prolífico da historia na Arxentina, desenvolvendo con éxito as portadas dos libros da Biblioteca Clásica y Contemporánea de Editorial Losada, en moitos casos cun peculiar sentido do humor, como neste caso a ilustración da cuberta de Antoloxía rota de León de Felipe, con epílogo do propio Guillermo de la Torre. Silvio Baldessari tamén realizou portadas para a editorial Paidós, sobre todo da súa colección Letras Arxentinas, dedicándose tamén ao humor, como debuxante e editor.
Cee, 1931 – Pontevedra, 2015. Artista e deseñador.
Portada do disco NHU
Zafito / Novola. Reeditada por Polyrock en 2015
Pintor, deseñador, debuxante e interiorista foron algunhas das facetas que cultivou Ventura Cores ao longo da súa traxectoria creativa. Empapouse de diferentes estilos até ir configurando o seu propio, mirando cara ao movemento renovador da primeira metade do século XX en Galicia para asumir o carácter construtivo da cor e a súa alianza coas formas desde un punto de vista radicalmente persoal. Ventura Cores foi o encargado da portada do disco de NHU (1978), o único disco do grupo galego de rock progresivo. Na imaxe, retrata aos seus membros facendo uso dun estilo na onda da arte pop e a psicodelia. A través do uso do vermello, o amarelo e o azul como cores principais e a verde como secundaria, consegue unha estética deliberadamente imperfecta que sitúa as súas figuras a medio camiño entre a despersonalización e a celebridade.
Josep Pla-Narbona compaxinou a arte e o deseño gráfico. Foi fundador e o primeiro presidente da primeira asociación profesional de deseñadores gráficos nacional, Grafistas Agrupación FAD (actualmente ADG FAD), á vez que liderou a creación dos premios LAUS (1964) e organizou o primeiro congreso de AGI en España en 1971. Publicou en prestixiosas revistas de deseño internacionais como IDEA, U&LC, Print ou Graphis e os seus deseños están en museos como o MoMA. Premio Nacional de Deseño en 2004, Pla-Narbona destacou na ilustración farmacéutica, tanto para Laboratorios Sandoz, como para Laboratorios Uriach. Tamén na ilustración editorial e o cartel de interese social. Pla-Narbona foi o grafista que máis traballou para Laboratorios Uriach e as súas campañas publicitarias para Biodramina, Biodigest, Lipograsil ou Indolgina destacaron nunha España con ansias de modernidade, nos anos sesenta.
Carteis para The New York Public Theater: The Diva is Dismissed; Him; Dog Opera; Silence, Cunning, Exile; Simpatico; Merchant of Venice, 1994-95
Paula Scher é unha das figuras máis relevantes do deseño gráfico estadounidense das últimas catro décadas. Comezou a súa carreira nos anos 70, nos 80 a súa aproximación ecléctica á tipografía foi moi influente e a mediados dos 90 a súa identidade para o Public Theater estableceu unha simboloxía totalmente nova no ámbito das institucións culturais. Buscando atraer a un público mais mozo ao teatro, inspirouse no estilo de grosos caracteres dos carteis estadounidenses do século XIX que estaban impresos con tipos de madeira para xerar relacións dinámicas entre os espazos e as palabras, así como nos carteis de propaganda constructivistas dos anos 20 e o 30 do século XX, recorrendo á fotomontaxe e asumindo as tendencias musicais e escénicas do momento, proxectando os valores da performatividade no deseño. Scher traballou como directora de arte en CBS Records e Atlantic Records. A principios dos noventa, será a primeira muller asociada a Pentagram.
O estudio MuirMcNeil céntrase na exploración de métodos sistemáticos e xenerativos en deseño tipográfico, deseño gráfico e imaxe en movemento. Mestres do impredicible, a súa achega no deseño do n.º 94 da revista Eye é un exemplo representativo. Esta portada e contraportada son unha das 8000 pezas numeradas diferentes de ilustracións impresas dixitalmente nunha máquina HP Indigo 10000, en Pureprint e usando HP Mosaic, un programa que permite a impresión de data variable baseada nun só arquivo vectorial «semente». Mosaic permite cambiar o tamaño, rotar e cambiar a paleta de cores da ilustración, recortando para que cada arquivo de portada sexa único. MuirMcNeil conxugan o misterioso e o matemático, o experimental e o ilexible, cuns deseños tan preto dos carteis que Wim Crouwel realizará para o Stedelijk Museum como da pintura cinética de Eusebio Sempere. Paul McNeil é un prestixioso deseñador tipográfico e teórico. Entre as súas publicacións, destaca The Visual History of Type (2017). Foi director do MA Contemporary Typographic Media no London College of Communication. Hamish Muir foi coeditor da revista de tipografía Oitavo (1986-92), cofundador do estudio de deseño gráfico londiniense 8 vo (1985- 2001) e profesor no London College of Communication de 2001 a 2019.
Seymour Chwast é un deseñador gráfico, ilustrador e deseñador de tipos estadounidense. O seu estilo pódese ver en numerosas ilustracións de libros e revistas, portadas de cds e carteis, influíndo de maneira significativa na cultura visual americana. Un exemplo significativo é esta portada de aire pop que mostra ao consumidor do século xx, coas súas lentes de sol e o cigarro. Chwast fundara en 1954, xunto con Milton Glaser, Edward Sorel e Reynold Ruffin, o estudio de deseño Push Pin Studios, un dos máis influentes e desde onde editaron a revista Push Pin Graphic. Tras a marcha de Glaser en 1975 lidera o estudio ata hoxe. Pioneiro do deseño posmoderno, recolle formas de movementos do pasado como o Art Nouveau, Art Deco, a época victoriana ou a arte pop, para compoñer un estilo ecléctico que protagonizou publicacións como o New York Times, The New Yorker, The Wall Street Journal, Vanity Fair, The Atlantic e Print. Chwast é famoso polos seus carteis comerciais e un singular estilo de ilustrar, hoxe en día continúa traballando e é director en The Pushpin Group Inc., en Nova York. Tamén deseñou as fontes de Chwast Buffalo, Fofucha, Loose Caboose NF e Weedy Beasties NF. Está casado coa coñecida deseñadora Paula Scher.
Iniciador da corrente celta e pioneiro na recuperación da arpa dentro da música tradicional galega como instrumentista dos primeiros cantantes de Voces Ceibes, Emilio Cao presenta o seu primeiro disco titulado Fonte do Araño, fundamental para entender a evolución da música en Galicia. Neses anos setenta, como sinala Pepe Barro, prodúcese tamén unha celtización gráfica popular da que é un exemplo paradigmático este disco deseñado por Xosé Díaz en 1977, baseado na forma do castro de Armea pero cun aire marcadamente pop. Fillo do polifacético Isaac Díaz Pardo e alumno de Luis Seoane —que será unha influencia fundamental como tamén o será José Martínez Guerricabeltia, creador e director da editorial parisina Ruedo Ibérico e gran coñecedor da tipografía contemporánea—, Xosé Díaz naceu nun mundo de formas, gráficas, deseño e industria. Graduado en Filosofía e Letras pola Universidade de Santiago de Compostela, foi membro fundador de Grupo Revisión e en 1995 emprende a súa traxectoria en solitario con Imago Mundi Deseño.
