deseño gráfico

Paul Rand era moi analítico, valorando as diferentes posibilidades de cada deseño, sen deixar nada ao azar, aínda que as súas formas en composicións asimétricas proxectarán o contrario. Pero unha vez decidida a vía conceptual e aprehendida a esencia simbólica, resolvíase máis libre e expresivamente, de maneira intuitiva, atendendo á forma, á cor, á proporción ou á escala, como quen compón unha pintura, sempre con especial coidado no uso da tipografía. Trátase de transmitir conceptos reais, de reinterpretar a mensaxe. Porque se en algo resultou pioneiro, é en como soubo manipular a forma e o texto para proxectar deseños abstractos con contido. Todo tiña un porque e a fin última era comunicar, facer brillar unha idea. Porque o resto chegaba de forma natural: a cor, o sentido da proporción, o dinamismo da tipografía, os desequilibrios equilibrados. Para iso, utilizará a colaxe, a montaxe e o humor, en moitos casos a partir de formas simbólicas básicas, para destilar conceptos en estruturas de gran dinamismo.

A sistematización do programa de Otl Aicher para os XX Xogos Olímpicos de Múnic (1972) levoulle a realizar un manual de identificación para a aplicación do símbolo creado —unha sorte de sol en espiral— e a elixir a paradigmática Univers de Adrian Frutiger como tipografía. Ademais, estableceu un sistema de retícula e restrinxiu a paleta cromática para lograr unha maior harmonía visual. Para cada deporte deseñou un pictograma, algo que herdarán outras edicións como a destacada XXIII Xogos Olímpicos de Los Ángeles en 1984. De fácil identificación, evitando calquera tipo de barreira lingüística, Aicher conseguirá sistematizar aínda máis o logrado por Lance Wyman e Eduardo Terrazas catro anos antes para os Xogos celebrados en México, onde a funcionalidade da sinalización levou á seguinte afirmación en The New York Times: «Aínda que sexa analfabeto en calquera idioma, poderá desenvolverse na súa contorna, mentres non sexa daltónico».

David Carson é un exemplo de como se pode destilar hoxe a actitude dadaísta aproveitando as novas tecnoloxías para experimentar coas aplicacións informáticas. Carson evitou as restricións tradicionais do exercicio de maquetación, primeiro como director de arte de Transworld Skateboarding ( TWS) a mediados dos oitenta e máis tarde nas revistas de negocios Beach Culture e Surfer. Pero será, sobre todo, na revista Ray Gun onde conseguirá varios dos seus logros máis soados. Carson reclama e proclama que non hai que confundir a lexibilidade coa comunicación e é un caso curioso á hora de romper as normas e os principios do deseño; o non ter unha formación específica significa que nunca aprendeu as cousas que se supón que non se poden facer. A portada que Ray Gun dedica a Radiohead é un dos seus deseños paradigmáticos.

A condición de pioneira de Cipe Pineles resulta evidente se atendemos a que foi a primeira muller directora de arte nunha revista de información xeral estadounidense e a primeira en converterse en membro do Club de Directores de Arte de Nova York. Pero sobre todo pola vitalidade gráfica e o enfoque experimental das súas composicións para Glamour, Seventeen, Charm ou Mademoiselle, revistas das que foi directora de arte. Antes, tivera como mentor a Mehemed Fehmy Agha, que foi quen modernizou a revista Vanity Fair. O seu estilo fresco e enxeñoso revolucionou o carácter visual de publicacións destinadas a mulleres independentes, o que a levará. a traballar con algúns dos mellores fotógrafos e artistas do momento, como André Kertész, Herbert Matter ou Ladislav Sutnar. A partir dos anos sesenta exercerá a profesión máis desde a consultoría e o ensino.