deseño de produto

Un caso de éxito recente no que se refire a identidade visual dunha cidade é Porto, que partindo da súa tradición histórica co azulexo proxectará unha nova imaxe en base a sinxelos pictogramas azuis. O responsable do proxecto foi White Studio, da man do seu fundador Eduardo Aires, que confesará que, neste caso, o briefing estaba ben definido, o que facilitou o seu desenvolvemento. Así, prescindirán de calquera imaxe para quedar co nome da cidade. A tipografía, sólida e sensual, de caracteres moi próximos entre si, potencia a palabra, que acaba cun punto sobre o que cae o gran peso visual. «Porto.» é, ademais, de cor azul, a cor das súas igrexas e edificios revestidos de azulexos, que son unha especie de retrato estático da vida urbana. O azulexo interesoulles tamén pola reixa que resalta a súa ortogonalidade. A partir de aí, xurdirán os pictogramas que poden reflectir vivencias particulares ou experiencias peculiares, pero sobre todo a afirmación dunha cidade e unha historia sen ostentacións.

Trala Segunda Guerra Mundial xorden as grandes imaxes de marca e a identidade corporativa convértese nun elemento fundamental para calquera estratexia produtiva. Olivetti, Braun ou IBM, son algúns exemplos. En Galicia contamos coa empresa Zeltia. Xaime Isla Couto encargouse do logotipo. Do proceso existen esbozos onde se pode observar como en principio procurou solucións ligadas a instrumentos propios da química ou fusionando con elas a «Z», inicial da empresa, que acaba por destilarse con forma de trisquel. Como ben explica Pepe Barro, poucos anos antes Álvaro das Casas funda a organización galeguista Ultreya elixindo como símbolo un home correndo con forma de trisquel de ángulos rectos. Isla Couto, membro de Ultreya, prescinde dos ángulos rectos, como tamén fará Seoane para a editorial Citania uns anos despois, para co símbolo de Zeltia destacar máis a «misión» da empresa que a «actividade», en liña co seu nome, rexistrado polo seu irmán.