DARDO Instituto do Deseño e das Artes Contemporáneas

Seoane, Luis

 

Argentina, 1910 – Galicia, 1979

Deseñador, pintor, escritor

Paisaxe

Paisaxe, 1979

Tapiz, 120 x 80 cm

A finais dos anos setenta, Luis Seoane e María Elena Montero crearán conxuntamente unha serie de tapices practicamente inéditos desde a súa presentación pública hai máis de 40 anos. A Fundación DIDAC recuperou no ano 2019 eses tapices e expúxoos xunto con algúns dos cartóns orixinais deseñados por Luis Seoane. Os tapices, realizados por María Elena Montero en Sada, son fieis a riqueza cromática das pinturas de Seoane. Foi esta unha colaboración verdadeira, de respecto e creatividade común. Seguramente por iso, Seoane insistiu en que a firma fose conxunta, a ambos os dous lados do tapiz. Seoane e Montero viaxaban xuntos coas súas respectivas parellas a Astorga en procura das lás, para posteriormente realizar unhas guías de cores Pantone que lles servían de guía cromática. El levaba un deles para Arxentina e ela quedaba co outro en Sada. Desde o exilio Seoane deseñaba os cartóns, colocando o número da cor correspondente a cada parte. Despois, enviaba os cartóns a Galicia e María Elena Montero realizábaos no seu taller. Nestes tapices están as nosas lendas, a historia de Galicia e os seus mitos. Orixinalidade e tradición.

 

mujer

Luis Seoane evitaba toda estandarización buscando aprehender os paradigmas culturais das tradicións dun lugar, non tanto coa intención de replicar o logrado senón buscando renovar as formas ancestrais para proxectalas no presente e o futuro da industria, convertendo esas formas en inéditas. Trátase de recoller as formas que caracterizaron a historia dun pobo e ao facelo, afirmar unha diferenciación cultural que pola contra corre o risco de perderse. É algo que se pode advertir nas súas pinturas, nos seus deseños cerámicos e en imaxes como a de Luis Seoane observando unha figuriña de faragulla de pan de San Andrés de Teixido no seu taller do Castro de Samoedo —da que sairá o seu orixinal Ramo vermello—, observando con detemento os seus gravados ou as escenas dos seus tapices, que teñen a maxia do relato oral.

 

Arxentina, 1910 – Galicia, 1979

Deseñador, pintor, escritor

Ramo Vermello

Cerámica de Sargadelos

Luis Seoane evitaba toda estandarización buscando aprehender os paradigmas culturais das tradicións dun lugar, non tanto coa intención de replicar o logrado senón buscando renovar as formas ancestrais para proxectalas no presente e o futuro da industria, convertendo esas formas en inéditas. Trátase de recoller as formas que caracterizaron a historia dun pobo e ao facelo, afirmar unha diferenciación cultural que pola contra corre o risco de perderse. É algo que se pode advertir en imaxes como a de Luis Seoane observando unha figuriña de faragulla de pan de San Andrés de Teixido no seu taller do Castro de Samoedo, en 1967 —da que sairá o seu orixinal Ramo vermello—, observando con detemento os seus gravados ou as escenas dos seus tapices, que teñen a maxia do relato oral. Luís Seoane investigou os debuxos dos gravados prehistóricos de Galicia, a cerámica de Buño, o ornamento dos traxes e toda unha serie de cousas que lle representan como galego e que entende que poden ser adaptados ao deseño da civilización industrial. Esa é a idea que se expón nos fundamentos do Laboratorio de Formas, onde se empuxa á construción dun sistema de expresión propio e á promoción de industrias capaces de fabricar obxectos con orixe.