Sandra Cinto. Noturno

O de Sandra Cinto é un traballo que abraza ao afectivo, deses que entenden que o revolucionario non debe chegar desde a violencia senón dende o respecto. Seguramente ese é o verdadeiro lugar da arte e por iso a artista propón unha viaxe sobre o presente, universal e individual, expandido aínda cando a súa dirección é cara adentro, revelando un particular compromiso con ese presente que, en moitos casos, tínguese de negro e apágase. Porque Noturno é a ocultación dunha desesperanza paradoxicamente esperanzadora. De aí esa sensación abismal. A paisaxe ofrécesenos como desposesión e a súa inmensidade convoca unha nostalxia indescritible. As imaxes flotan como ruínas da memoria, invitando a adentrarse na beleza do inconmesurable dunha paisaxe desprovista de figuras, como na pintura romántica, aquela que se agarrou á viaxe onírica da noite. Esa grandeza das tebras é asumida pola  Canción de noche que Nietzsche pon en boca de Zaratustra. Porque na noite a paisaxe difumínase e hai que ser valente para poder avanzar.

Fragmento do texto de David Barro comisario da exposición

Fotografías: Photodocumenta