Desde la naturaleza

En 2012 Kevin Power envioume uns poemas que gardo desde entón na miña mesa de traballo. Empecei a pintar estas obras na primavera de 2020, en pleno confinamento pola pandemia. Levaba tempo cortando madeira e amontoándoa. Había problemas de abastecemento, así que decidín facer bastidores coa mesma leña que utilizaba para quentar a casa. Comecei a construílos, a entelarlos, a preparalos. Fabriqueime un caballete e púxenme a pintar o que estaba ao redor da casa. Utilicei uns óleos que conservo desde fai máis de vinte anos no estudo. Por aquel entón, estaba a traballar en temas relacionados coa paisaxe, a natureza, o lugar. sempre me interesou a pintura, pero ata este momento non a practicaba con este rigor ou disciplina. Pensei facer algo diferente no pleno material ou técnico que me permitise profundar no próximo e incorporar algunhas referencias e imaxes dos poemas que me acompañaron durante todo este tempo. Non pretendo ilustralos, senón cultivar a atención a unha paisaxe compartida e os seus detalles, do micro ao macro (ou ao revés). O proxecto foise afianzando aos poucos, seguindo un proceso de sedimentación que permíteme observar e trasladar ao lenzo a experiencia do lugar: o sendeiro á cabana, a bruma, as árbores, a humidade, as flores silvestres, a lúa, o arroio, a choiva, a néboa e, en xeral, os instantes fugaces, observando as cores, formas, matices e texturas que xa existen na natureza. O primeiro que pintei foi o tronco do freixo que vexo cada mañá ao espertar, tratando de reflectir as súas manchas e os seus tons grises, verdes e amarelos. Daquela o bambú, á tardiña, cos seus timbres laranxas e as follas de sabugueiro que caen sobre a charca coa súa explosión de gamas luminiscentes. Cando entra o sol, a vexetación tínguese de cor e centellea. Todo está aí.

- Javier Arce .