diseño editorial

A tipógrafa Zuzanna Licko é considerada como unha pioneira no uso dos computadores aplicados ao deseño, aínda que non se limitou ao deseño de tipografías para computadores, senón que ideou a maneira de compartir o que creaba con outros deseñadores que as utilizaban. A súa principal forza é a exploración, o desafío, como cando recuperou tipografías clásicas e adaptounas ás novas tecnoloxías, renovando o seu deseño. Co seu compañeiro Rudy Vanderlans, crearon a revista Emigre, onde se saen dos límites, das regras arraigadas, desafiando ao deseño e establecendo novos estándares que permanecen vivos no presente.

De orixe rusa e afincada en Londres, Sonya Dyakova é especialista en deseño editorial e tipográfico. É a directora e fundadora do estudo de deseño interdisciplinar Atelier Dyakova, unha axencia de comunicación visual que traballa con artistas, institucións culturais e marcas innovadoras. É ademais responsable da dirección artística da revista Frieze, que ela mesma redeseñou no ano 2012. O seu interese pola arte e a arquitectura levárona a traballar para estudos como Vince Frost e Kerr/Nobre e a asumir o posto de directora artística de Phaidon Press, empresa á que se incorpora no ano 2005. Durante esta etapa, Dyakova encargouse do deseño de publicacións de arte contemporánea, moda, deseño, arquitectura ou fotografía, traballando xunto a Alan Fletcher. O seu estilo caracterízase pola experimentación conceptual e tipográfica e un profundo interese polos detalles, pola tactilidade de cada deseño e a súa inspiración conceptual.

Se atendemos á relación entre arte e deseño gráfico, se alguén destacou dentro desa hibridación foi Fortunato Depero, que en 1915 asinara con Giacomo Balla o manifesto A reconstrución futurista do universo. Deseñador de carteis, tipógrafo e publicista, evolucionará do realismo social ao futurismo tras o impacto que lle produce a revista Lacerba. En 1927 realizará as dúas achegas craves da súa contribución á historia. Por unha banda, o pavillón que deseña para editores na Feira Internacional de Artes Decorativas de Monza. Por outro, a publicación do seu libro Depero futurista, un libro de artista que propuña novas formas para a publicidade. Na súa portada dous grandes pernos cromados salientan a súa condición de obxecto, á vez que anuncian a apropiación de elementos de produción industrial que se tornará práctica habitual en posteriores traballos futuristas. A Depero débenselle algúns dos máis interesantes anuncios de Campani ou Magnesia S. Pellegrino, así como portadas de revistas como Vogue, Vanity Fair, Sparks ou Movie Makers. Para Depero a arte do futuro era publicitaria. 

Diego Lara logrou modernizar a imaxe do deseño editorial en España a partir dos anos setenta. Ligado desde un inicio ao ámbito cultural e artístico, colaborou coa feira de arte ARCO e foi responsable gráfico das publicacións da fundación Juan March entre 1974 e 1982, ademais de participar da dirección de revista Poesía, editada polo Ministerio de Cultura, entre 1979 e 1981. O seu estilo supuxo, dalgunha maneira, un cambio de paradigma nos proxectos gráficos e culturais da época, destacando unha liña visual conceptual e elegante de potente influencia pictórica. Trece de nieve foi un proxecto editorial sobre poesía dirixido por Gonzalo Armeiro e Mario Hernández que incluía unha serie de libros, cadernos e unha revista. Diego Lara encargouse da imaxe de portada do número 5/6, para a cal tomou a imaxe da escultura American Nude (1963) do artista pop Charles Frazier. Esta réplica da icónica botella de coca cola á que o artista engade atributos femininos (obxectualizando o concepto de corpo en relación ao consumo) é trasladada por Lara ao formato bidimensional para outorgar un novo significado onde a crítica e a ironía manteñen a súa vixencia a través da cor.