diseño editorial

Aínda que o seu primeiro interese foi a pintura, Irma Boom apaixonouse moi cedo polo deseño de libros. O seu enfoque experimental produciu notables resultados que conseguiron ampliar os límites do deseño gráfico e que lle valeron numerosos recoñecementos. Esta atrevida visión dos proxectos desafía a convención dos libros tradicionais tanto nas súas formas visuais como no contido impreso. Como deseñadora gráfica, tipógrafa e ilustradora Irma Boom é especialista na confección de libros a base de materiais, formatos ou deseños pouco usuais, configurando os libros como unha paisaxe e tentando crear unha experiencia táctil e sensorial ao deseñalos, procurando a fisicalidade do propio obxecto: cubertas en relevo, páxinas irregulares, etc., que se acaban convertendo nunha forma arquitectónica ou nun obxecto, como advertimos no exemplar 26 Kunstenaars/ 21 locaties. O seu obxectivo no seu proceso creativo é inspirar ao descubrimento e á interacción.

Co obxectivo de mellorar a comunicación pedagóxica na Europa de entreguerras naceu unha maneira de ordenar a información a partir de signos visuais ou pictogramas estatísticos que permitían vencer as limitacións da linguaxe verbal. Este proxecto coñeceuse como «o método vienés», pero pronto foi denominado Isotype (International System of Typographic Picture Education). O seu creador foi o sociólogo Otto Neurath, pero en todo iso foi fundamental a científica e matemática María Reidermeister —máis tarde coñecida como Marie Neurath—, que encabezaba un equipo capaz de transformar en diagramas os datos verbais para traballar en colaboración con artistas gráficos a súa execución final. Marie Neurath producirá máis de oitenta libros infantís dunha calidade asombrosa, onde a cor se emprega para engadir significado e claridade, nunca como decoración. Aprehender o esencial, saber utilizar a comparación, dirixir a atención e auscultar o sentido de todos os detalles da imaxe eran claves imprescindibles para ela que conseguía resolver ao traballar con equipos de investigadores, escritores e ilustradores, dirixindo todas as etapas do proceso para acadar unha precisión científica.

Apaixonada pola pintura e a colaxe, Elain Lustig Cohen é unha figura clave do deseño gráfico dos anos cincuenta e sesenta, sobre todo polas portadas de libros que realizou para editoriais como Meridian Books e New Directions. Casada con Alvin Lustig en 1950, continuará co traballo do seu estudo á morte deste en 1957, integrando a estética do modernismo europeo cunha linguaxe visual norteamericano. Arthur Cohen, editor e gran amigo de Alvin Lustig convidouna a que continuase deseñando a nova liña de libros de peto en Meridian Books, chegando a deseñar máis dun centenar de portadas. Elain Lustig Cohen tamén deseñou catálogos de importantes artistas como Robert Rauschenberg, Yves Klein ou Jasper Johns e traballou con arquitectos como Eero Saarinen ou Richard Meier na gráfica dos seus edificios.

CAU fue la revista que el Colegio Oficial de Aparejadores y Arquitectos Técnicos de Cataluña y Baleares comenzó a publicar en el mes de marzo de 1970. Dirigida por Jordi Sabartés, CAU debe su nombre a las siglas de Construcción, Arquitectura y Urbanismo. Tanto por sus contenidos como por su diseño se destacará entre las publicaciones técnicas del momento. En su número cero, dedicado al turismo, se puede advertir cómo su diseñador Enric Satué —vecino de puerta del subdirector de la publicación, Francesc Serrahima, lo que facilitó la conexión—, abandona los clichés gráficos de las publicaciones sobre arquitectura de la época y asume el pop y el conceptual como principales apuestas formales, con una maquetación que se construye en función de las imágenes, cuidadas e impactantes, con desplegables, troquelados, imágenes a sangre, collages, pósters, etc. Sobre su maqueta, Daniel Giralt-Miracle escribirá que supuso la entrada del diseño contemporáneo en la época. Retos visuales para ilustrar páginas capaces de reunir a colaboradores como Manuel Vázquez Montalbán o Cirici Pellicer.